Aankomst Martinique

Zondag 13 januari komt de wind recht van achteren. Dat betekent dat we de genua uit moeten bomen en het grootzeil op de bulletalie, dat betekent ook dat alles vastgezet staat en dat is nu niet bepaald wat ik echt fijn vind. Bovendien wordt de stuurautomaat zwaar belast als we zo varen, dus dat wil zeggen veel geconcentreerd sturen met de hand. Vorige nacht stond er genoeg wind om te blijven zeilen, zodat we weer brandstof gespaard hebben. Voor het donker wordt toch maar besloten om de boom eruit te halen en een iets hogere koers te gaan varen. Als Hans om 23.00 uur mijn wacht overneemt kunnen we gijpen en rechtstreeks op Martinique aansturen. De wind neemt 's morgens behoorlijk af en we besluiten de motor te starten, wat lukt met behulp van startkabels op de accu van de generator. Om 9.00 uur zien we voor het eerst heel vaag land en om 10.15 zien we het eerste vissersbootje. Radboud belt naar Stefanie om te zeggen dat we denken om 14.30 uur de baai in te varen. Langzaam worden de contouren van het eiland duidelijker en klokslag half drie varen we de baai in. Stefanie belt ons en staat boven op een berg naar ons te zwaaien, wat een geweldige ontvangst. Als we ons melden bij de steiger om brandstof te tanken komt ze aanlopen met Cleo in de wandelwagen. Het is zo gaaf elkaar weer te zien en bovendien wiebelt die steiger ook minder dan de boot. Raar om na negentien dagen weer een stabiele ondergrond te hebben. We moeten nog even voor anker voor we een plaats krijgen, maar dan blijkt het ankergerei niet te werken (inmiddels alweer in orde), havenmeester ons probleem gemeld en we kregen gelijk een plek aan de pontoon. 's Avonds heerlijk aan de wal gegeten. Volgende dag schoon schip maken. Alles is goed gegaan en ik vond de overtocht geweldig, we hebben er van genoten om het met de zonen te doen. De stemming was goed aan boord en met het weer hebben we het redelijk getroffen. Alleen het onweer hadden we wel willen missen.