Raiatea.

 

Nadat Cathelijne en Victor vertrokken zijn, varen we de volgende morgen van Bora Bora naar Raiatea. We hebben een heel mooi zeiltraject en de Drammer heeft er duidelijk zin in. We genieten en  melden ons bij de jachthaven Apooiti, waar we voor tien dagen een plek hebben besproken omdat Hans terug gaat naar Nederland. Van die dagen maak ik gebruik om te wassen en de boot goed schoon te maken. Bovendien laat ik de buitenboordmotor een beurt geven. Walstroom blijkt te zwak voor de wasmachine en moet alles met de hand wassen, wat me al met al drie dagen bezig houdt. Hans komt zaterdag 11 juli weer aan boord, is doodmoe en slaapt de hele middag bij. Zondag repareren we de watermaker met de onderdelen  die Hans meegenomen heeft uit Nederland. Maandag vertrekken we uit Raiatea met bestemming Tuamotu, atols die aan de oostkant van Tahiti liggen. Als we buitengaats komen blijken de  Tuamoto’s niet bezeild en er staat een behoorlijk zware deining. Hans geeft aan te moe te zijn om drie dagen en nachten op te kruisen en we besluiten af te vallen en om de noord naar Bora Bora te zeilen. We hebben een heel mooie zeildag en lopen met uitgeboomde genua en vastgezet grootzeil prachtig door de hoge golven. Precies voor donker pikken we bij Bora Bora jachtclub een mooring op. We slapen lekker lang en varen de volgende middag met de dinghy naar de hoofdstad Vaitape, waar we kanowedstrijden zien. ’s Nachts om 1.15 bellen Cathelijne en Victor ons op om te melden dat er een tsunami-alarm voor de Pacific is afgegeven. We speuren samen op internet en er blijkt een aardbeving geweest te zijn bij Nieuw Zeeland. Voor ons gelukkig aan de westkant, zodat de eventuele golven gedempt zullen worden voor ze bij ons zouden aankomen. Na een uur wordt het alarm ingetrokken en kunnen we weer verder slapen. Wel fijn dat er zo met ons meegeleefd wordt en dat de kinderen ons waarschuwen voor dergelijke dingen. Woensdag 15 juli maken we een heel lange tocht met de dinghy en snorkelen onderweg in het Aquarium, waar we ontzettend veel vissen zien. ’s Avonds wonen we de finale bij van een dansfestival, waarvan we al een deel van gezien hadden met Cathelijne en Victor. We zien twee prachtige shows van lokale groepen, die beide bestaan uit ongeveer honderd mannen en vrouwen. De volgende dag wandelen we naar Vaitape en beklimmen een deel van de berg Pahia, vanwaar we een prachtig uitzicht hebben op de omgeving van het eiland. Vrijdag bezoeken we met de dinghy de enige motu’s (eilanden), die nog door de lokale bevolking bewoond worden. De rest van de motu’s zijn bezet door grote resorts en daar mag je dus niet meer komen. We maken een mooie landing met de dinghy op het strand en worden heel gastvrij door de mensen ontvangen. We maken een praatje met ze en ze wijzen ons zelfs de weg. ’s Avonds eten we in restaurant Bloody Mary, waar vele wereldberoemde gasten zijn geweest. Zaterdag vertrekken we met veel deining en tegenwind richting Tahaa, waar we weer bij de jachtclub een mooring oppikken. Met andere Nederlanders boekenruil gedaan, wat voor iedereen altijd welkom is. We wandelen langs de baai en beklimmen een stuk de berg. ’s Avonds dineren bij de jachtclub. Maandag belt Marnix dat hij een brief nodig heeft van Taina Marina Jachtclub in Tahiti in verband met het aanvragen van het visum voor Florence.  We krijgen de havenmeester zover dat hij die brief wel wil schrijven en mailen naar de franse Ambassade in Nairobi. Als Hans in de dinghy stapt vind hij een dode vliegende vis aan boord. Hij gooit hem overboord  en er schieten gelijk vier Remora’s op af. Remora’s zijn pilotvissen van de walvissen, we hebben ze nog nooit gezien en het is best spectaculair. Dinsdag krijgen we bericht van Taina Marina dat we eerst een downpayment moeten doen van een maand liggeld, voordat ze de brief kunnen verzenden. Proberen van alles om het per mail en telefoon te regelen, maar dat lukt niet. Betalen via internet internationaal duurt ook te lang, Dus volgende morgen naar Raiatea naar de bank varen om een spoedoverboeking te laten doen. Eerst zoveel mogelijk pinnen omdat we ook niet met creditcard kunnen betalen. Daarna naar de supermarkt en vertrekken we van  Raiatea want er blijkt een gunstige wind te staan om naar Moorea te varen. We varen de nacht door en laten ‘s morgens vroeg het anker zakken in Cooks Bay. We maken heel mooie wandelingen en vinden vlak achter het koraal een prachtige snorkelplek. Zondag 26 juli varen we naar Tahiti, naar Taina Marina waar we een plek krijgen aan de kop van de steiger en tussen de megajachten liggen. Onze boot en de lengte van de mast vallen in het niet bij de rest. De volgende dag gaat Hans naar Papeete om veel boodschappen te doen en ik draai vier wassen. “s Avonds borrelen en eten we met andere Nederlanders. Dinsdag komt van Marnix eindelijk het verlossende mailtje, Florence haar visum is rond. We zijn dolblij en nemen er een borrel op. We beginnen met chroompoetsen en snorkelen ’s middags bij de haven. Bij inspectie van het grootzeil, blijkt dat we slijtplekken hebben en bij het oprollen scheuren we  het zeil ook nog omdat het ergens achter blijft haken. Bovendien breekt de bevestigingsstrip af, heel vervelend allemaal maar beter nu dan op open zee. We kunnen het meeste zelf maken en het zeil moest toch naar de zeilmaker, bovendien zullen we de bevestigingsstrip van roestvrij staal laten maken i.p.v. aluminium. De laptop van Hans crasht en blij dat we er hier iets aan kunnen laten doen. Blijkt alleen te repareren voor $1000,-- niet dus. Van Marnix bericht dat er ook nog visa nodig zijn voor Florence voor Australië en Nieuw Zeeland, waar ze alleen zouden overstappen. Hij probeert met behulp van Cathelijne en Victor nog van alles te regelen. Probleem is vooral Nieuw Zeeland, omdat de ambassade in Pretoria zit.  Vrijdag 31 juli vertrekken we voor een weekend naar Rangiroa omdat Hans toch die atols in Tuamotu wil zien. We hebben eer een heerlijk weekend, met een geweldige driftsnorkling door de pas. Veel contact via email met Marnix en Victor over de visa voor Florence. Zondag wordt duidelijk dat het niet gaat lukken met de visa en moeten we besluiten de reis voor Florence en Marnix te cancelen. Iedereen heeft vreselijk zijn best gedaan en het geeft een heel rot gevoel.  Terwijl ik dit stuk schrijf steekt er een tropische storm op en gaan er 36 knopen wind over het dek  (8bft). Omdat we op de meest ongunstige plek liggen is er een duiker bezig een extra lijn aan te brengen op een groot betonblok onder water. De bimini moet eraf en we leggen het kotterzeil op dek. Verderop dreigt een boot van zijn anker te slaan en houdt geen positie zelfs niet met zijn motor op vol vermogen erbij. Houdt hij het niet komt hij recht op ons af. Gelukkig zien we hem langzaam van ons vandaan gaan. Na drie uur is de storm overgetrokken en keert de rust weer. Zo zie je maar we vervelen ons nooit.