Nieuw Zeeland en Tikehau.

We krijgen een goede plaats in de binnenhaven, en we besluiten in Tahiti de boot achter te laten om een reis te maken naar Nieuw Zeeland. Hans is altijd al erg in dit land geïnteresseerd geweest en nu hebben we de tijd om het te bezoeken. We boeken een reis en vertrekken drie dagen later op 10 augustus met het vliegtuig naar Nieuw Zeeland tot 27 augustus. We huren een auto en rijden een week rond op het Noordeiland en een week op het Zuideiland. In het noorden vinden we de kust in het westen erg mooi en vooral de grote en eeuwenoude bomen maken grote indruk. We wandelen door de bossen en langs de kust en leren veel over de natuur en de geschiedenis van het land. We maken veel kilometers, maar het is heel rustig op de weg en onderweg stoppen we vaak om iets te bekijken of te eten. We bezoeken een maoridorp en krijgen daar een maaltijd, die gekookt is op aardwarmte zoals ze al eeuwen hun eten bereiden. Het is erg lekker en we zitten met 12 nationaliteiten bij elkaar, wat toch wel weer leuk is. We maken een avondwandeling door de het bos in de stromende regen en zien maorikrijgers in hun kano bezig. Daarna krijgen we een dansvoorstelling en uitleg over hun levenswijze, zoals de betekenis van de tatoeages en achtergrond informatie over de haka,hun wereldberoemde dans en gezang. Het is allemaal wel erg toeristisch, maar het geeft wel een beeld. We zien die avond ook nog de kiwi, het nationale symbool van het land. Het is een nachtdier en de kans om ze te zien is niet erg groot, maar gelukkig hebben we een goede gids, die ze ons kan laten zien. Na een week steken we met de ferry over van Wellington naar Picton, waar we een andere huurauto in ontvangst nemen. We rijden in een keer door naar Kaikouri, waar we de zee op gaan om walvissen te bekijken. We zien drie spermwalvissen, veel dolfijnen, albatrossen en zeeleeuwen. Vooral de walvissen maken indruk, ze zijn erg groot en we zien ze drie keer wegduiken de diepte in met hun staart nog boven water. Daarna staan de gletsjers, de Fox en Frans Jozef, op onze verlanglijst en we steken het eiland over naar de westkant. Als we aankomen blijkt het weer te slecht te zijn om ze goed te kunnen zien. We rijden met de auto zo ver als we kunnen en krijgen in de stromende regen toch nog wel een beeld. We kunnen er niet dichterbij komen omdat alles afgezet is wegens overstromingsgevaar. Ook de helikoptervluchten gaan niet door. We besluiten niet langer te wachten en vertrekken over de Arthurs Pass richting Christchurch. Op de pas maken we een mooie wandeling naar een waterval en zien we de Kea, een soort papagaai en de Weka een soort kiwi, die overdag leeft. Het landschap is heel erg mooi, met mooie besneeuwde bergtoppen en dalen waar heel veel mooie schapen lopen. Vooral de Merinosschapen vind ik erg indrukwekkend, ze hebben nog hun dikke wintervacht en zijn heel zwaar gebouwd. In Christchurch wandelen we twee dagen door de stad. Het is een mooie stad met veel parken, oude Engelse gebouwen en mooie moderne architectuur. We vinden het de mooiste stad van Nieuw Zeeland omdat het duidelijk een eigen karakter heeft. Van hieraf vliegen via Auckland weer terug naar Tahiti.

We maken de boot klaar om achter te laten en pakken nog een mooi weekend naar Tikehau (een atol van de Tuamoto archipel), waar we wandelen, fietsen en snorkelen. We verblijven in een familiepension en hebben een bungalow op het strand. Leuk om het verschil te zien met een familiebedrijf en de grote ressorts waar we tot nu toe verbleven. Er wordt heerlijk voor ons gekookt en we kunnen fietsen nemen om rond te fietsen. Omdat het weer erg slecht is en alle excursie afgelast zijn, raad de gastvrouw ons aan om met een boot naar een andere atol te gaan waar we in de luwte kunnen snorkelen. Dat blijkt een waardevolle tip te zijn en we mogen bij een duur ressort heerlijk de hele dag gebruik maken van hun faciliteiten. Wat een groot verschil met Bora Bora waar we bij alle ressorts weggestuurd werden als we met de dinghy aan kwamen. Hier is alles kleinschaliger en de mensen bellen elkaar gewoon even of het goed is dat hun gasten langskomen. We zien heel veel nieuwe vissen met het snorkelen en zijn er steeds weer over verbaasd hoeveel soorten er zijn en hoe ze zich aanpassen aan hun omgeving. Ook verbaast het ons dat hoewel het ondiep is er zoveel blacktiphaaien zitten. Zondagavond 6 september vliegen we weer terug naar de Drammer om daar weer verder te gaan met de boot klaar te maken. Wat ons vooral nu nog bezig houdt is de verzekering van de boot. Voordat we weggingen hebben we een contract voor drie jaar afgesloten met een grote verzekeringsmaatschappij. We wilden daar onderweg geen zorgen over hebben, omdat het altijd moeilijker is om dingen te regelen als je niet in Nederland bent. Na twee jaar heeft de maatschappij het contract opengebroken om de premie fors te verhogen en ons te verplichten een volgsysteem aan te brengen. We hebben zelf al een volgsysteem dat goed werkt, maar dat was de bedoeling niet. Er moet iemand uit Nederland komen om het systeem te plaatsen en de kosten van vlucht en apparaat zijn voor ons. Zijn we uiteraard niet blij mee, uiteindelijk de deal gemaakt dat een technisch bedrijf in Tahiti het zou plaatsen. We vragen om het apparaat opgestuurd te krijgen, maar dat was voor de technische leverancier te moeilijk, hadden ze nog nooit gedaan. Uitgelegd, dat Air France drie keer per week rechtstreekse vlucht heeft op Tahiti en dat de mensen hier met Fedex hun spullen binnen een week aan boord hebben. Ze zouden het proberen. Uiteindelijk is het systeem een week voor we naar huis gaan via Auckland bij ons aan boord gekomen, nadat we er per mail en telefoon op aangedrongen hebben. Bij het openen zien we dat het een klein apparaat is met een eigen batterij en dat met 6 schroefjes vast gezet kan worden. Bij testen blijkt dat het apparaat niet werkt, op advies van het technische bedrijf in Nederland weer op een andere plaats aan boord uitgeprobeerd. Nog steeds geen ontvangst, blijkt het apparaat niet te werken op de Pacific, de Indische Oceaan, onder langs Afrika en een groot deel van de zuidelijke Atlantische Oceaan. Gebieden die de meeste wereldomzeilers nemen en bovendien mogen we van de verzekering niet langs Kenia, Somalië en Jemen, dus is dat de enige route. Commentaar van de verzekering is dat we het toch maar moeten plaatsen, want als de boot gestolen wordt, duikt hij misschien wel ergens anders op. We snappen er niet veel meer van en laten volgens laatste opdracht het apparaat maar aan boord liggen en blijven ons eigen systeem gebruiken.

Dinsdag 15 september komen we weer aan op Schiphol en blijven dan tot april volgend jaar in Nederland, om weer te genieten van de kinderen en kleinkinderen, familie, vrienden en om weer andere leuke dingen te doen. We kijken terug op een geweldig fijne tijd in Frans Polynesië en zijn blij met de beslissing om hier de tijd te nemen.