Cocos Keeling.

Cocos Keeling.

Maandag 13 september om 12.00 uur passeren we de startlijn bij Bali, als tweede en lopen mooi weg. Onderweg komen we nog veel afval tegen dat in het water drijft. Het is iets wat ik niet begrijp, de natuur is zo mooi maar de bewoners zijn er zich niet van bewust. Alles wordt in het water gegooid en de toeristen worden tot mijn stomme verbazing op grote drijvende bananen o.i.d. dwars door het vuilnis getrokken. Al na een half uur wordt er gewaarschuwd voor grote drijvende objecten op de route, iedereen geeft door waar het zich bevindt. 's Avonds meldt een jacht dat ze al een half uur gevolgd worden door een vissersboot, twee andere jachten gaan dichterbij het jacht varen, en wij kruipen met zes jachten bij elkaar en houden de marifoon aan om contact te houden. Het is mooi zeilen en we genieten volop, de Drammer loopt er goed doorheen en neemt de golven prima. Als we 's nachts de generator willen starten blijkt deze niet goed te lopen, het wieltje van de V snaar is verschoven en de snaar is eraf, dus geen koeling waardoor hij al snel weer afslaat. De volgende morgen kunnen we na veel moeite alles weer terug plaatsen en zijn we toch wel weer heel voldaan dat we het zelf op kunnen lossen. Tot vrijdag neemt de wind geleidelijk steeds meer af en de deining is zo groot, dat we het grootzeil naar beneden moeten halen, omdat de klappen op de mast te groot zijn. Daarna neemt de wind steeds iets toe, zodat we alleen op de fok toch nog een behoorlijke snelheid halen. We besluiten om niet met donker Cocos Keeling aan te lopen en minderen vaart. Het scheelt ongeveer twaalf uur met de anderen en we denken dat dat het zeker waard is. Toch nog met donker, omdat we anders te langzaam gaan voor de stuurautomaat, lopen we de finish lijn over en denken eerst in het buiten gebied te gaan ankeren. Het is volle maan en er is redelijk zicht, maar als we het anker klaar willen maken trekt er net een zware onweersbui over met heel harde vlagen. We besluiten rondjes te blijven varen tot het licht wordt. Van anderen hebben twee waypoints gekregen om de binnenlagen aan te lopen. Voor het eerst dat onze pilot geen juiste informatie geeft. Om 7.15 uur laten we het anker zakken tussen de groep en zijn blij dat we er zijn. Het is een heel mooi gebied met 25 eilanden, waarvan er slechts twee bewoond zijn. Onze ankerplaats is bij Direction Island, dat onbewoond is. Home Island ligt op een half uur varen met de dinghy en is een moslimgemeenschap van ongeveer 600 mensen. Hun voorvaderen zijn hier uit Maleisië gekomen om op de kokosplantages te werken. Op het andere bewoonde eiland, West Island, leven ongeveer 120 mensen en dit is het administratieve centrum van de eilandengroep. Hier kunnen we ons op een westerse manier kleden en gedragen. Wel moeten we hier met de ferry naar toe omdat het met onze kleine dinghy te ver en te ruw is. De douane en de quarantaine zijn dinsdagochtend naar Direction Island gekomen om ons in te klaren. 's Middags besluiten we naar Home Island te gaan voor internet, de supermarkt en het museum. Alles heel kleinschalig en het museum is wel open, maar alleen op woensdag is er personeel. De mensen zijn vriendelijk en heel behulpzaam. Woensdagochtend komt er een boot naar de ankerplaats om diesel te tanken. Wij zijn als tweede aan de beurt, omdat we met een aantal andere schepen een kano safari geboekt hebben en we al vroeg naar Home Island moeten varen voor de ferry naar West Island. Met drie dinghies varen we naar het eiland en worden overvallen door een enorme stortbui. Drijf en drijf nat komen we uiteindelijk net op tijd aan. Met de ferry naar het andere eiland en met de bus verder. Bij een winkeltje kopen we eerst maar droge T- shirts, want we hebben het behoorlijk koud en het weer verbetert maar niet. Na de lunch, waar we een mooi uitzicht hebben op de grootste golven die ik ooit gezien heb, en waar surfers van wereldklasse aan het trainen zijn, melden we ons bij huisnummer 20, de huizen hebben alleen een nummer, verdere vermelding is niet nodig. We worden met een busje naar de oost kant van het eiland gebracht, waar de kano's klaar liggen. Het zijn stevige kano's met een buitenboord motor en twee outriggers. Heel stabiel en met vijf boten vertrekken we naar de snorkel plek, waar we heerlijk snorkelen in het warme water. Daarna eten we op een klein eilandje met heerlijke hapjes en champagne en houden een heremiet krabben race. We bezoeken nog twee andere eilanden, waar we uitleg krijgen over de kokosplantages en over gebruik van de kokosnoten. Blijkt, dat elke familie de beschikking heeft over een eiland en dat ze daar in het weekeinde vaak met de hele familie te vinden zijn. Voor je gevoel is de westerse wereld heel ver weg. Als het al donker wordt varen we met de kano's terug, verkleden ons en gaan met de ferry weer naar Home Island. Vandaar gaan we samen met de twee andere dinkies in een rijtje terug naar de ankerplaats. Iedereen is op veiligheid ingesteld en zonder dat we het van elkaar wisten heeft ieder zijn handmarifoon meegenomen, zodat we onderweg contact kunnen houden. In het maanlicht varen we langzaam tussen het koraal door terug naar de ankerplaats. We hebben een heel speciale dag achter de rug en zijn zeer tevreden. Vrijdag 24 september hebben we 's avonds een bbq en is de briefing alweer voor het volgende traject naar Mauritius ongeveer 2300 mijl. Zaterdag kunnen we de boodschappen afhalen en zondag hebben we op West Island een Music, Art en wijn festival met de plaatselijke bewoners. Maandag 27 september starten we weer om 10.00 uur richting Mauritius.
Cocos Keeling.

Maandag 13 september om 12.00 uur passeren we de startlijn bij Bali, als tweede en lopen mooi weg. Onderweg komen we nog veel afval tegen dat in het water drijft. Het is iets wat ik niet begrijp, de natuur is zo mooi maar de bewoners zijn er zich niet van bewust. Alles wordt in het water gegooid en de toeristen worden tot mijn stomme verbazing op grote drijvende bananen o.i.d. dwars door het vuilnis getrokken. Al na een half uur wordt er gewaarschuwd voor grote drijvende objecten op de route, iedereen geeft door waar het zich bevindt. 's Avonds meldt een jacht dat ze al een half uur gevolgd worden door een vissersboot, twee andere jachten gaan dichterbij het jacht varen, en wij kruipen met zes jachten bij elkaar en houden de marifoon aan om contact te houden. Het is mooi zeilen en we genieten volop, de Drammer loopt er goed doorheen en neemt de golven prima. Als we 's nachts de generator willen starten blijkt deze niet goed te lopen, het wieltje van de V snaar is verschoven en de snaar is eraf, dus geen koeling waardoor hij al snel weer afslaat. De volgende morgen kunnen we na veel moeite alles weer terug plaatsen en zijn we toch wel weer heel voldaan dat we het zelf op kunnen lossen. Tot vrijdag neemt de wind geleidelijk steeds meer af en de deining is zo groot, dat we het grootzeil naar beneden moeten halen, omdat de klappen op de mast te groot zijn. Daarna neemt de wind steeds iets toe, zodat we alleen op de fok toch nog een behoorlijke snelheid halen. We besluiten om niet met donker Cocos Keeling aan te lopen en minderen vaart. Het scheelt ongeveer twaalf uur met de anderen en we denken dat dat het zeker waard is. Toch nog met donker, omdat we anders te langzaam gaan voor de stuurautomaat, lopen we de finish lijn over en denken eerst in het buiten gebied te gaan ankeren. Het is volle maan en er is redelijk zicht, maar als we het anker klaar willen maken trekt er net een zware onweersbui over met heel harde vlagen. We besluiten rondjes te blijven varen tot het licht wordt. Van anderen hebben twee waypoints gekregen om de binnenlagen aan te lopen. Voor het eerst dat onze pilot geen juiste informatie geeft. Om 7.15 uur laten we het anker zakken tussen de groep en zijn blij dat we er zijn. Het is een heel mooi gebied met 25 eilanden, waarvan er slechts twee bewoond zijn. Onze ankerplaats is bij Direction Island, dat onbewoond is. Home Island ligt op een half uur varen met de dinghy en is een moslimgemeenschap van ongeveer 600 mensen. Hun voorvaderen zijn hier uit Maleisië gekomen om op de kokosplantages te werken. Op het andere bewoonde eiland, West Island, leven ongeveer 120 mensen en dit is het administratieve centrum van de eilandengroep. Hier kunnen we ons op een westerse manier kleden en gedragen. Wel moeten we hier met de ferry naar toe omdat het met onze kleine dinghy te ver en te ruw is. De douane en de quarantaine zijn dinsdagochtend naar Direction Island gekomen om ons in te klaren. 's Middags besluiten we naar Home Island te gaan voor internet, de supermarkt en het museum. Alles heel kleinschalig en het museum is wel open, maar alleen op woensdag is er personeel. De mensen zijn vriendelijk en heel behulpzaam. Woensdagochtend komt er een boot naar de ankerplaats om diesel te tanken. Wij zijn als tweede aan de beurt, omdat we met een aantal andere schepen een kano safari geboekt hebben en we al vroeg naar Home Island moeten varen voor de ferry naar West Island. Met drie dinghies varen we naar het eiland en worden overvallen door een enorme stortbui. Drijf en drijf nat komen we uiteindelijk net op tijd aan. Met de ferry naar het andere eiland en met de bus verder. Bij een winkeltje kopen we eerst maar droge T- shirts, want we hebben het behoorlijk koud en het weer verbetert maar niet. Na de lunch, waar we een mooi uitzicht hebben op de grootste golven die ik ooit gezien heb, en waar surfers van wereldklasse aan het trainen zijn, melden we ons bij huisnummer 20, de huizen hebben alleen een nummer, verdere vermelding is niet nodig. We worden met een busje naar de oost kant van het eiland gebracht, waar de kano's klaar liggen. Het zijn stevige kano's met een buitenboord motor en twee outriggers. Heel stabiel en met vijf boten vertrekken we naar de snorkel plek, waar we heerlijk snorkelen in het warme water. Daarna eten we op een klein eilandje met heerlijke hapjes en champagne en houden een heremiet krabben race. We bezoeken nog twee andere eilanden, waar we uitleg krijgen over de kokosplantages en over gebruik van de kokosnoten. Blijkt, dat elke familie de beschikking heeft over een eiland en dat ze daar in het weekeinde vaak met de hele familie te vinden zijn. Voor je gevoel is de westerse wereld heel ver weg. Als het al donker wordt varen we met de kano's terug, verkleden ons en gaan met de ferry weer naar Home Island. Vandaar gaan we samen met de twee andere dinkies in een rijtje terug naar de ankerplaats. Iedereen is op veiligheid ingesteld en zonder dat we het van elkaar wisten heeft ieder zijn handmarifoon meegenomen, zodat we onderweg contact kunnen houden. In het maanlicht varen we langzaam tussen het koraal door terug naar de ankerplaats. We hebben een heel speciale dag achter de rug en zijn zeer tevreden. Vrijdag 24 september hebben we 's avonds een bbq en is de briefing alweer voor het volgende traject naar Mauritius ongeveer 2300 mijl. Zaterdag kunnen we de boodschappen afhalen en zondag hebben we op West Island een Music, Art en wijn festival met de plaatselijke bewoners. Maandag 27 september starten we weer om 10.00 uur richting Mauritius.