Maandag 10 mei 2010 komen we 's morgens om 3.00 uur weer aan in Taina Marina. Het was een lange reis van meer dan 60 uur, met veel vertraging door de vulkaan op IJsland. De boot ligt er goed bij, maar we horen dat er a.s. woensdag een heel zware deining verwacht wordt. Het is dus zaak om de volgende dag al te vertrekken, omdat we anders door de zware deining min of meer gevangen liggen in de haven. Slechts 1 dag om alles in orde te maken, gelukkig waren we al ver en we gaan gelijk aan de slag. We klaren uit, doen de laatste verse boodschappen en nemen vast afscheid van de mensen in de haven. Dinsdag drie uur gaan we los en varen langs de brandstofpomp om de jerrycans allemaal te laten vullen. We verlaten met weemoed de lagune van Tahiti, wat hebben we hier genoten en wat zijn de mensen aardig voor ons geweest. Maar nu is het weer tijd om verder te gaan en daar hebben we ook beiden wel weer veel zin in. We willen in gelijk doorvaren naar Bora Bora om alvast wat in het ritme te komen. Onderweg blijkt dat we toch nog behoorlijke lekkage hebben bij de roerkoning. Woensdag 12 mei pakken we een mooring op bij de jachtclub. En kitten snel de roerkoning weer dicht hopen we. Bij het binnenvaren viel het ons al op dat er een van de twee grote rode boeien ver zuidwaarts op het rif ligt. We kennen de route nog van vorig jaar, maar het is wel raar. Als we 's avonds bij de jachtclub willen eten, blijkt pas wat er voor schade is aangericht door de cycloon in februari. De huisjes van de eigenaars zijn weggespoeld, het terras is net weer nieuw opgetrokken en er zijn nog een paar tafels en stoelen gered. Het jonge echtpaar, dat vorig jaar nog zo'n mooi bedrijf had opgebouwd met een heel hoge standaard aan service en een heel goede keuken, is alles kwijt. Van verzekering is geen sprake en ze kunnen dus weer opnieuw beginnen. Maar goed dat is natuurlijk wel het risico dat je loopt als je hier iets opbouwt. Ook verder in de lagune blijkt heel veel schade. De ressorts zijn hard getroffen en alle verdiepingen zijn gewoon uit de huisjes geslagen. Iedereen is weer aan het opbouwen en we hebben bewondering voor de veerkracht van deze mensen. De volgende dag gaan we om 11.00 uur los om weer verder te gaan, na twee uur varen blijkt dat de roerkoning toch nog teveel lekt. De deining is meer dan vier meter en de golven die achterop komen zijn echt hoog. Dat geeft steeds weer opnieuw heel veel druk op de afdichting van de roerkoning en we besluiten dat het niet slim is om door te gaan. Weer terug naar Bora Bora om de afdichting beter af te sluiten. Zaterdag 15 mei vroeg proefgevaren om te zien of de afdichting genoeg is. We zijn tevreden en besluiten weer te vertrekken. De deining is erg hoog en de wind begint ook toe te nemen. Maupiti kunnen we door het weer niet meer aanlopen en we gaan door op onze tocht van ruim 700 mijl naar Suwarrow. Zondag neemt de wind nog meer toe. Op een gegeven moment staat er 37 knopen op de meter en surfen met klein voorzeil met 10,5 knopen de golven af. We kijken elkaar aan en vragen ons af of dit nog wel leuk is. We zijn toch nog wel moe en beginnen een nieuw wachtsysteem. Hans slaapt steeds twee uur, waarna ik weer drie uur mag slapen. Het blijkt geen slecht ritme voor ons te zijn en uiteindelijk slingeren we in en kunnen er weer van genieten. We hebben een paar mooie zeildagen en hoeven de motor nauwelijks te gebruiken. Wel behoorlijke regen en onweersbuien over ons heen gehad tijdens de oversteek. De laatste 36 uur moeten we snelheid minderen, want we kunnen Suwarrow beslist niet in donker aanlopen. Donderdag om 9.30 uur zien we het silhouet van de atol. Gelukkig is het weer beter geworden en we durven zo wel naar binnen te varen. Na een heel spannende passage door de pas, die niet betond is o.i.d. komen we veilig binnen in de lagune. We blijken de enige boot te zijn en ankeren achter het hoofdeiland in de beschutting.
Dit was wel heel spannend maar de beloning is groot. We hebben direct al een haai naast de boot en besluiten het zwemmen maar even uit te stellen, daar we weten dat de haaien hier veel agressiever zijn, dan we tot nu toe gewend waren. Na enkele uren komt er nog een boot en later nog drie van de World Arc binnen. We verkennen het eiland met de dinghy, helaas blijkt er nog niemand aanwezig te zijn om ons verder door de lagune te leiden. De caretaker zal er pas 1 juni weer zijn. Jammer, maar het is niet anders. Met de dinghy kun je zelf niet op verkenning uit, omdat dat veel te gevaarlijk is. De lagune is groter dan het noordelijke deel van het IJsselmeer en als de wind draait kom je niet meer terug. Met de deelnemers van de World Arc 's avonds een potluck gehouden. Was erg gezellig en we hebben ze vast een beetje leren kennen. Iedereen is toch wel erg vrij in zijn programma en dat spreekt ons wel aan. We halen gribfiles op en zien dat er erg goed weer voorspeld wordt voor de komende vijf dagen. Tien uur de volgende ochtend halen we anker op. Dat was nog niet echt eenvoudig, omdat we zoals we al wisten met de ankerketting om een coralhead lagen. Na een half uur proberen, komen we zonder schade los en varen we de pas weer door naar buiten. Heel speciaal om hier geweest te zijn, een plek die we ons nog heel lang zullen herinneren. Een plek ook die je alleen maar op eigen kiel kan bereiken.
