23 sep 2010

Cocos Keeling.

Cocos Keeling.

Maandag 13 september om 12.00 uur passeren we de startlijn bij Bali, als tweede en lopen mooi weg. Onderweg komen we nog veel afval tegen dat in het water drijft. Het is iets wat ik niet begrijp, de natuur is zo mooi maar de bewoners zijn er zich niet van bewust. Alles wordt in het water gegooid en de toeristen worden tot mijn stomme verbazing op grote drijvende bananen o.i.d. dwars door het vuilnis getrokken. Al na een half uur wordt er gewaarschuwd voor grote drijvende objecten op de route, iedereen geeft door waar het zich bevindt. 's Avonds meldt een jacht dat ze al een half uur gevolgd worden door een vissersboot, twee andere jachten gaan dichterbij het jacht varen, en wij kruipen met zes jachten bij elkaar en houden de marifoon aan om contact te houden. Het is mooi zeilen en we genieten volop, de Drammer loopt er goed doorheen en neemt de golven prima. Als we 's nachts de generator willen starten blijkt deze niet goed te lopen, het wieltje van de V snaar is verschoven en de snaar is eraf, dus geen koeling waardoor hij al snel weer afslaat. De volgende morgen kunnen we na veel moeite alles weer terug plaatsen en zijn we toch wel weer heel voldaan dat we het zelf op kunnen lossen. Tot vrijdag neemt de wind geleidelijk steeds meer af en de deining is zo groot, dat we het grootzeil naar beneden moeten halen, omdat de klappen op de mast te groot zijn. Daarna neemt de wind steeds iets toe, zodat we alleen op de fok toch nog een behoorlijke snelheid halen. We besluiten om niet met donker Cocos Keeling aan te lopen en minderen vaart. Het scheelt ongeveer twaalf uur met de anderen en we denken dat dat het zeker waard is. Toch nog met donker, omdat we anders te langzaam gaan voor de stuurautomaat, lopen we de finish lijn over en denken eerst in het buiten gebied te gaan ankeren. Het is volle maan en er is redelijk zicht, maar als we het anker klaar willen maken trekt er net een zware onweersbui over met heel harde vlagen. We besluiten rondjes te blijven varen tot het licht wordt. Van anderen hebben twee waypoints gekregen om de binnenlagen aan te lopen. Voor het eerst dat onze pilot geen juiste informatie geeft. Om 7.15 uur laten we het anker zakken tussen de groep en zijn blij dat we er zijn. Het is een heel mooi gebied met 25 eilanden, waarvan er slechts twee bewoond zijn. Onze ankerplaats is bij Direction Island, dat onbewoond is. Home Island ligt op een half uur varen met de dinghy en is een moslimgemeenschap van ongeveer 600 mensen. Hun voorvaderen zijn hier uit Maleisiƫ gekomen om op de kokosplantages te werken. Op het andere bewoonde eiland, West Island, leven ongeveer 120 mensen en dit is het administratieve centrum van de eilandengroep. Hier kunnen we ons op een westerse manier kleden en gedragen. Wel moeten we hier met de ferry naar toe omdat het met onze kleine dinghy te ver en te ruw is. De douane en de quarantaine zijn dinsdagochtend naar Direction Island gekomen om ons in te klaren. 's Middags besluiten we naar Home Island te gaan voor internet, de supermarkt en het museum. Alles heel kleinschalig en het museum is wel open, maar alleen op woensdag is er personeel. De mensen zijn vriendelijk en heel behulpzaam. Woensdagochtend komt er een boot naar de ankerplaats om diesel te tanken. Wij zijn als tweede aan de beurt, omdat we met een aantal andere schepen een kano safari geboekt hebben en we al vroeg naar Home Island moeten varen voor de ferry naar West Island. Met drie dinghies varen we naar het eiland en worden overvallen door een enorme stortbui. Drijf en drijf nat komen we uiteindelijk net op tijd aan. Met de ferry naar het andere eiland en met de bus verder. Bij een winkeltje kopen we eerst maar droge T- shirts, want we hebben het behoorlijk koud en het weer verbetert maar niet. Na de lunch, waar we een mooi uitzicht hebben op de grootste golven die ik ooit gezien heb, en waar surfers van wereldklasse aan het trainen zijn, melden we ons bij huisnummer 20, de huizen hebben alleen een nummer, verdere vermelding is niet nodig. We worden met een busje naar de oost kant van het eiland gebracht, waar de kano's klaar liggen. Het zijn stevige kano's met een buitenboord motor en twee outriggers. Heel stabiel en met vijf boten vertrekken we naar de snorkel plek, waar we heerlijk snorkelen in het warme water. Daarna eten we op een klein eilandje met heerlijke hapjes en champagne en houden een heremiet krabben race. We bezoeken nog twee andere eilanden, waar we uitleg krijgen over de kokosplantages en over gebruik van de kokosnoten. Blijkt, dat elke familie de beschikking heeft over een eiland en dat ze daar in het weekeinde vaak met de hele familie te vinden zijn. Voor je gevoel is de westerse wereld heel ver weg. Als het al donker wordt varen we met de kano's terug, verkleden ons en gaan met de ferry weer naar Home Island. Vandaar gaan we samen met de twee andere dinkies in een rijtje terug naar de ankerplaats. Iedereen is op veiligheid ingesteld en zonder dat we het van elkaar wisten heeft ieder zijn handmarifoon meegenomen, zodat we onderweg contact kunnen houden. In het maanlicht varen we langzaam tussen het koraal door terug naar de ankerplaats. We hebben een heel speciale dag achter de rug en zijn zeer tevreden. Vrijdag 24 september hebben we 's avonds een bbq en is de briefing alweer voor het volgende traject naar Mauritius ongeveer 2300 mijl. Zaterdag kunnen we de boodschappen afhalen en zondag hebben we op West Island een Music, Art en wijn festival met de plaatselijke bewoners. Maandag 27 september starten we weer om 10.00 uur richting Mauritius.
Cocos Keeling.

Maandag 13 september om 12.00 uur passeren we de startlijn bij Bali, als tweede en lopen mooi weg. Onderweg komen we nog veel afval tegen dat in het water drijft. Het is iets wat ik niet begrijp, de natuur is zo mooi maar de bewoners zijn er zich niet van bewust. Alles wordt in het water gegooid en de toeristen worden tot mijn stomme verbazing op grote drijvende bananen o.i.d. dwars door het vuilnis getrokken. Al na een half uur wordt er gewaarschuwd voor grote drijvende objecten op de route, iedereen geeft door waar het zich bevindt. 's Avonds meldt een jacht dat ze al een half uur gevolgd worden door een vissersboot, twee andere jachten gaan dichterbij het jacht varen, en wij kruipen met zes jachten bij elkaar en houden de marifoon aan om contact te houden. Het is mooi zeilen en we genieten volop, de Drammer loopt er goed doorheen en neemt de golven prima. Als we 's nachts de generator willen starten blijkt deze niet goed te lopen, het wieltje van de V snaar is verschoven en de snaar is eraf, dus geen koeling waardoor hij al snel weer afslaat. De volgende morgen kunnen we na veel moeite alles weer terug plaatsen en zijn we toch wel weer heel voldaan dat we het zelf op kunnen lossen. Tot vrijdag neemt de wind geleidelijk steeds meer af en de deining is zo groot, dat we het grootzeil naar beneden moeten halen, omdat de klappen op de mast te groot zijn. Daarna neemt de wind steeds iets toe, zodat we alleen op de fok toch nog een behoorlijke snelheid halen. We besluiten om niet met donker Cocos Keeling aan te lopen en minderen vaart. Het scheelt ongeveer twaalf uur met de anderen en we denken dat dat het zeker waard is. Toch nog met donker, omdat we anders te langzaam gaan voor de stuurautomaat, lopen we de finish lijn over en denken eerst in het buiten gebied te gaan ankeren. Het is volle maan en er is redelijk zicht, maar als we het anker klaar willen maken trekt er net een zware onweersbui over met heel harde vlagen. We besluiten rondjes te blijven varen tot het licht wordt. Van anderen hebben twee waypoints gekregen om de binnenlagen aan te lopen. Voor het eerst dat onze pilot geen juiste informatie geeft. Om 7.15 uur laten we het anker zakken tussen de groep en zijn blij dat we er zijn. Het is een heel mooi gebied met 25 eilanden, waarvan er slechts twee bewoond zijn. Onze ankerplaats is bij Direction Island, dat onbewoond is. Home Island ligt op een half uur varen met de dinghy en is een moslimgemeenschap van ongeveer 600 mensen. Hun voorvaderen zijn hier uit Maleisiƫ gekomen om op de kokosplantages te werken. Op het andere bewoonde eiland, West Island, leven ongeveer 120 mensen en dit is het administratieve centrum van de eilandengroep. Hier kunnen we ons op een westerse manier kleden en gedragen. Wel moeten we hier met de ferry naar toe omdat het met onze kleine dinghy te ver en te ruw is. De douane en de quarantaine zijn dinsdagochtend naar Direction Island gekomen om ons in te klaren. 's Middags besluiten we naar Home Island te gaan voor internet, de supermarkt en het museum. Alles heel kleinschalig en het museum is wel open, maar alleen op woensdag is er personeel. De mensen zijn vriendelijk en heel behulpzaam. Woensdagochtend komt er een boot naar de ankerplaats om diesel te tanken. Wij zijn als tweede aan de beurt, omdat we met een aantal andere schepen een kano safari geboekt hebben en we al vroeg naar Home Island moeten varen voor de ferry naar West Island. Met drie dinghies varen we naar het eiland en worden overvallen door een enorme stortbui. Drijf en drijf nat komen we uiteindelijk net op tijd aan. Met de ferry naar het andere eiland en met de bus verder. Bij een winkeltje kopen we eerst maar droge T- shirts, want we hebben het behoorlijk koud en het weer verbetert maar niet. Na de lunch, waar we een mooi uitzicht hebben op de grootste golven die ik ooit gezien heb, en waar surfers van wereldklasse aan het trainen zijn, melden we ons bij huisnummer 20, de huizen hebben alleen een nummer, verdere vermelding is niet nodig. We worden met een busje naar de oost kant van het eiland gebracht, waar de kano's klaar liggen. Het zijn stevige kano's met een buitenboord motor en twee outriggers. Heel stabiel en met vijf boten vertrekken we naar de snorkel plek, waar we heerlijk snorkelen in het warme water. Daarna eten we op een klein eilandje met heerlijke hapjes en champagne en houden een heremiet krabben race. We bezoeken nog twee andere eilanden, waar we uitleg krijgen over de kokosplantages en over gebruik van de kokosnoten. Blijkt, dat elke familie de beschikking heeft over een eiland en dat ze daar in het weekeinde vaak met de hele familie te vinden zijn. Voor je gevoel is de westerse wereld heel ver weg. Als het al donker wordt varen we met de kano's terug, verkleden ons en gaan met de ferry weer naar Home Island. Vandaar gaan we samen met de twee andere dinkies in een rijtje terug naar de ankerplaats. Iedereen is op veiligheid ingesteld en zonder dat we het van elkaar wisten heeft ieder zijn handmarifoon meegenomen, zodat we onderweg contact kunnen houden. In het maanlicht varen we langzaam tussen het koraal door terug naar de ankerplaats. We hebben een heel speciale dag achter de rug en zijn zeer tevreden. Vrijdag 24 september hebben we 's avonds een bbq en is de briefing alweer voor het volgende traject naar Mauritius ongeveer 2300 mijl. Zaterdag kunnen we de boodschappen afhalen en zondag hebben we op West Island een Music, Art en wijn festival met de plaatselijke bewoners. Maandag 27 september starten we weer om 10.00 uur richting Mauritius.






























11 sep 2010

Bali.









De eerste zeven uur hebben we mooi zeilweer en met 4 tot 5 bft. varen we de Beagle Gulf uit, daarna neemt de wind af en moeten we de motor starten. Via de mail krijgen we van Marnix het trieste bericht van het overlijden van een heel goede vriend, we zijn er behoorlijk van aangeslagen en verlangen ernaar om thuis te zijn en afscheid te kunnen nemen. Dan merk je hoe ver je van huis bent, gelukkig kunnen we via de mail een bericht sturen en bloemen laten bezorgen. Later krijgen we via een vriend terugkoppeling, zodat we iets meer begrijpen van wat er gebeurt is in Nederland. Elke avond en morgen hebben we nu we met de World ARC meevaren een listening watch 's avonds en een roll - call 's morgens, we moeten er aan wennen en er heel bewust rekening mee houden. Na enkele dagen gaat het ons wat makkelijker af. Terwijl wij maandagochtend binnen zitten te praten over de mail die we binnen kregen, blijkt er opeens een lage vissersboot naast ons te varen, het is een lage open boot met vier mannen en hij blijft op ongeveer 50 meter precies met ons meevaren en houdt dat vijf kwartier vol. Als wij van koers veranderen, doet hij dat ook. We besluiten het met de rol - call te melden en al snel worden er twee boten gevraagd koers te zetten naar de Drammer, wij krijgen ook een andere koers op en op die manier zullen de boten elkaar treffen na ongeveer 30 minuten. De vissersboot houdt het voor gezien en we melden dat aan de andere schepen, zodat iedereen weer zijn eigen koers kan volgen. We zijn blij dat we er beiden vrij kalm en rustig onder bleven. De boot was niet zichtbaar op de radar en dat is wel lastig voor als het donker is. We besluiten te blijven motoren om te proberen dinsdag voor donker Bali aan te lopen. Op het laatst hebben we 5 knopen stroom tegen tussen Lombok en Bali en we halen het net voor donker de jachthaven te bereiken, waar al een mooie ligplaats voor ons is vrij gehouden. Dat is wel een luxe moet ik zeggen ook de papierwinkel die we normaal hebben, wordt zeer adequaat door de organisatie geregeld. Woensdag 8 september gebruiken we om de boot schoon te maken en de brandstof aan te vullen, we doen dat met yerrricans omdat de pomp al twee maal leeg was en we geen prut in de tank willen hebben. Ook doen we de eerste lading boodschappen voor de volgende lange trip via Cocos Keeling naar Mauritius. Bij elkaar wel een week of drie varen, dus dat vraagt weer wat proviand. Donderdag 9 september maken we met andere ARC deelnemers een tour over het eiland. We bezoeken een goud- en zilversmederij, atelier voor houtsnijwerk, de Elephant Cave tempel en hebben een heerlijke lunch bij de Batur vulkaan. We zien onderweg vele rijstvelden, die als terrassen tegen de heuvel zijn aangelegd. De verschillende kleuren groen zijn heel mooi om te zien en je kunt er uren naar kijken. We besluiten de dag met een bezoek aan de stad Ubud, waar we naar onze zin te weinig tijd hebben, omdat er zoveel te zien is. Vrijdag 10 september vertrekken we 's middags naar een Resort om Hans' verjaardag te vieren, we luieren heerlijk aan de rand van het zwembad en zwemmen lang in de verschillende zwembaden. Even op adem komen en niets doen. Zaterdag doen we op de terug weg naar de marina boodschappen en 's avonds is er een feestavond van de ARC in het clubhuis met heerlijk buffet en mooie Balinese danseressen. Zondagochtend kunnen we in de haven al uitklaren en hebben om 17.00 uur alweer de briefing voor het volgende traject naar Cocos Keeling, de start is maandag 13 sept.12.00 uur.








7 sep 2010

Darwin.










Nadat we zondag in de haven de boot zoet afgespoeld hebben gaan we de stad in en boeken een trip naar national park Kakadu van twee dagen voor dinsdag en woensdag. Maandag gebruiken we om de stuurinstallatie te checken en de boot verder schoon te maken. Dinsdagochtend vroeg vertrekken we vroeg uit Darwin richting Kakadu waar we eerst een bezoek brengen aan Ubirr waar we originele grotschilderingen te zien krijgen van de aboriginals, die vele generaties lang aangebracht zijn gedurende duizenden jaren. Het aanbrengen van de schilderingen is belangrijker dan de schildering zelf en vele zijn overgeschilderd. Daarna gaan we via Bowali Visitor Centre naar Cooinda om een boottocht te maken over the Yellow Water Wetlands, waar we heel veel krokodillen en vele vogels zien, waaronder de Jabiru die heel grote nesten in de bomen maken en hun levenlang bij elkaar blijven als paar. De nacht brengen we door in een tent en horen 's nachts een dingo. De volgende morgen brengen we een heel interessant bezoek aan een aboriginal echtpaar dat een kamp runt en ons heel veel uitleg geeft over het gebruik van de natuur in hun hele levenswijze. Ook het belang van het gebruik van vuur wordt uitgelegd, iedere drie jaar wordt het land gecontroleerd afgebrand volgens heel strenge regels om het gras, het ongedierte en de slangen in bedwang te houden. We kunnen oefenen op de didgeridoo en werpen met speren maar brengen van beide niet veel terecht. De terugtocht maken we via de Barramundi Gorge, waar je heerlijk kunt wandelen en zwemmen.

Van 13 tot en met 22 augustus zijn we naar Nederland, waar we voor het eerst alle kleinkinderen bij elkaar zien. We genieten van alle kinderen, familie en vrienden die we deze dagen zien. Het is dan ook best wel moeilijk om weer weg te gaan. Dinsdag 24 augustus zijn we weer aan boord, waar ook de eerste boten van de ARC binnen zijn gelopen. We huren voor vier dagen een auto, doen boodschappen en tanken vol met jerrycans. we gebruiken de auto om de omgeving te verkennen en bezoeken het museum & Art gallery of the Northern Territory. Heel interessant met de aboriginal kunst en veel uitleg over de dieren in deze omgeving. Vrijdag gaan we met de deelnemers van de ARC naar Litchfield National Park, waar we op twee plekken zwemmen onder watervallen. We bezoeken de gigantische termietenheuvels en historische plaatsen. Ook maken we twee heel mooie wandelingen door het park o.a. bij Florence Creek en de Wangi Falls. Bij de laatste zien we ook heel grote vleermuizen in de bomen, die met elkaar aan het stoeien zijn. Zaterdag gebruiken we de auto nog een keer om naar Adelaide River te gaan om de krokodillen te zien. Ze laten daar krokodillen, die in het wild leven uit het water springen om hun prooi te pakken iets dat ze normaal ook doen. Het is indrukwekkend om te zien met hoeveel kracht en hoe hoog ze uit het water komen. Onderweg laten ze nog een visarend een prooi vangen en vele vogels komen dichtbij de boot. De trip was duidelijk de moeite waard al klinkt het heel toeristisch. 's Middags doen we nog een keer boodschappen bij de grote supermarkt en leveren de auto in. Zondag en maandag zijn we aan de boot bezig en bij inspectie van de motor blijkt de maxprop, onze schroef niet goed gemonteerd te zijn, dat moet wel veranderd worden voor we naar Bali vertrekken en de Indische oceaan op gaan. Na veel overleg kunnen we dinsdag op de kant in Cullen Bay een haven verderop, dat is wel speciaal omdat de lorrie waar we mee het water uitgehaald worden bezet is. Ze zijn bereid de boot in het water te doen, ons er uit te halen en daarna de boot weer op de lorrie terug te zetten als wij weer terug het water in zijn. De schroef is in Mackay verkeerd afgesteld en de motor geeft zwarte rook omdat ze overladen wordt. Veel keus hebben we dus niet al is het zonde van al het ongemak en de kosten. Dinsdagmorgen vroeg vertrekken we uit Tipperrary Bay naar Cullen Bay, waar ze alles voor ons geregeld hebben, zelfs de schuttingen van de sluis. De andere boot ligt al n het water en wij kunnen de Drammer op de lorrie varen, die daarna heel langzaam uit het water gereden wordt. De schroef wordt gedemonteerd en weer opnieuw afgesteld, dat is echt een precisie werk en de vorige keer is dat duidelijk onderschat. De man was er lang mee bezig en we hadden het idee dat hij wist wat hij deed. Als de boot weer in het water ligt, gaan we in de haven proefvaren en al snel blijkt dat de motor nu wel op toeren komt. We zijn erg blij met het resultaat en zeer dankbaar dat ze ons zo geholpen hebben. Woensdagmorgen vroeg schutten we weer naar buiten en starten voor het eerst met de World ARC richting Bali.